بگذار بگریم من و بگذار بگریم بگذار در این نیمه شب تار بگریم در ماتم پژمردن گلهای امیدم بگذار که چون ابر به گلزار بگریم

از این آواره ، از این سرگردان ، از این تنهایی ، او از این زندان به کابل جان به کابل جان به کابل جان

اگر ای آسمان خواهم که یکروز ازین زندان خاموش پند بگیرم به چشمِ کودک گریان چه گویم ز من بگذر که من مرغ اسیرم کجایی

زمانه او زمانه … زمانه این زمانه او زمانه این زمانه قدر آدم را نمی دانه در بساط خاطر آدم جز غم دنیا نمی مانه