المپیک لندن هم مثل المپیک چین، یک افغان را بالای سکوهایش دید. روح الله نیکپا، تکواندو کار افغان یک برنز را از لندن به افغانستان برد تا پرچم افغانستان هم در جمع فاتحان سکوی قهرمانی بالا برود. روح الله اما سال های سال از زندگی اش را در ایران گذرانده است. در آنجا کار خیاطی می کرده و تمرین تکواندو. روح الله نیک پا فقط یک نمونه است. خیلی های دیگر هم هستند که همین شرایط را دارند: پر از توان و استعداد ، اما دور از جایی که باید باشند. چه در ایران، چه افغانستان، مهاجر که باشی، یعنی همیشه میهمانی، حتی وقتی استعداد قهرمان المپیک شدن داشته باشی. مهاجر که باشی، روی خط فراموشی، خیلی چیزها را از دست می دهی. ‘روی خط فراموشی’ قصه آشنایی برای همه ما دارد.
ویژگی فیلم
‘روی خط فراموشی’ یکی از حکایت های بی شمار مهاجرت است. در این فیلم با زندگی چند تن از مهاجرین افغان که به ایران مهاجرت کرده اند آشنا می شویم و موفقیتها و ناکامی هایشان را پی می گیریم. ‘روی خط فراموشی’ ساخته ابوذر رحیمی مستندی بسیار متفاوت نسبت به دیگر فیلمهایی است که درباره افغانستان دیده ایم . خوش ساخت و روایت گر شخصیت هایی که بیش از هرچیز دیگری واقعی بودن زندگی و مشکلاتشان را می شود، حس کرد.
فیلم از موسیقی متفاوت و باند صوتی حرفه ای بهره برده است. به نظر می رسد در پاره ای اوقات، فیلمساز و دوربینش برای ثبت بعضی از لحظات کاملا با محیط و آدمهای آن اخت شده اند، و به چشم شخصیت های فیلم نمی آیند.