کتاب دربارۀ طنز امروز افغانستان است از چشم اندازی انتقادی. این که بسیاری ها در افغانستان بین «طنزنویس» و «آدم ظریف» و «شوخ طبع» فرقی نمیبینند. این که بسیاری از آنانی که مشهور شده اند به «طنزنویس» در واقعیت «متن طنزآمیز» می نویسند نه «متن طنز». این که در جهان کنونی زبان طنز آمیز از «ژورنالیزم» گرفته تا «بیانیه های سیاسی» ، از «نامه های شخصی» گرفته تا «رمان ها» به گونه یی عام شده است که کار طنزنویسان را مشکل میکند اما طنزنویسان ما از آن «غافل» اند و حتی متوجه نمیشوند که «پیامک» هایی که خوانندگان بر طنزواره هایشان مینگارند گاه بیشتر به «طنز» نزدیک اند.
منو