«زنگوله زنان گذشت باران» گذری در ادبیات و شعر تاجیکستان در قرن بیستم می باشد. این اثر دید و نظری به برخی از جریانات شعر و هم اکنون نوشته های برخی از شعرای معاصر تاجیک داشته و از کمتر کتابهای موجود است که در این خصوص در افغانستان چاپ شده است.
در اولین مقاله این کتاب ”شعر نو تاجیکستان” از مجیب مهرداد، نویسنده ادعا دارد که شعر تاجیکستان به دلیل نبود ارتباط با سایر حوزه های زبان فارسی، بومی ترین شعر فارسی معاصر است و به لحاظ زبان به شدت به زبان مردم نزدیک است.
او در این مقاله از سه دوره تحول شعر تاجیکستان صحبت می کند: دوره اول از سال ۱۹۳۰ میلادی تا ۱۹۶۰ که شعر تاجیکستان ایدئولوژی زده و در خدمت حزب حاکم، کمونیست، است. دوره دوم از ۱۹۶۰ تا ۱۹۸۵ را در برمی گیرد که دوره تحول و نوگرایی و یا دوران بیداری فکری در ادبیات تاجیکستان و ظهور شاعرانی بزرگ همچون مومن قیامت، بازار صابر و لایق شیرعلی است. و دوره سوم، بعد از تصویب زبان فارسی – تاجیکی به عنوان زبان رسمی و دولتی تا به امروز است که اگرچه خط سیریلیک میان فارسی زبانان تاجیکستان با ایران و افغانستان فاصله انداخته است اما بهره مندی از اینترنت شاعران این حوزه را با هم دیگر بیشتر آشنا نموده و در تحول شعر تاجیکستان موثر افتاده است.