کتاب «مویههای اسفندیار گمشده» واپسین حلقه از زنجیرهٔ شعرهای تبعید و تأمل واصف باختری در دههٔ ۱۳۷۰ خورشیدی است. این مجموعه، با ۲۲ شعر در قالب‌های نیمایی، غزل، و آزاد، تصویری تازه از درون‌مایه‌های شاعرانهٔ او ارائه می‌دهد—تصویری که هم از اندوه تبعید می‌گوید و هم از امید به رهایی و بازگشت.