سید سکندر حسینی بامداد، شاعر مهاجر افغانستانی متولد سال ۱۳۷۰ در یکی از روستاهای کوچک افغانستان به اسم «مرغزار» از توابع استانداری بلخ، به فاصلۀ ۱۵۰ کیلومتری از مرکزیت استان است.
این شاعر مهاجر در خانواده ای نسبتا با سواد و مزرعه دار چشم به جهان گشود و از همان کودکی علاقه بسیاری به ادبیات داشت، ایام کودکی‌اش را در مکتب‌خانه شروع به خواندن و یادگیری قرآن کریم و ادبیات فارسی کرد و خیلی زود با شعر و ادبیات انس پیدا کرد به طوری که سکندر بامداد، در هفت سالگی در مکتب‌خانۀ محلی روستایشان دیوان حافظ و حدود ۱۰۰ غزل بیدل را حفظ کرد.
زمانی که پس از سقوط طالبان در تمام نقاط افغانستان، درِ مکاتب و مدارس به روی فرزندان افغانستان باز شد و سید سکندر حسینی از کلاس چهارم شروع به تحصیل کرد و از سال ۸۵ وارد حوزۀ علمیه شد.
سید سکندر حسینی بامداد از سال ۱۳۸۷، به مرکز استان بلخ (شهر مزار شریف) رفت و دروس حوزۀ علمیه را ادامه داد و با همان علاقه که در کودکی در او ایجاد شده بود، وارد شعر و ادبیات شد.
وی بعد از آن به کابل رفت، مسیر ادبیات را دنبال کرد و در یک مجلۀ ادبی به نام «سیمرغ» شروع به نوشتن کرد. اولین آثار سید سکندر بامداد توسط همان مجلۀ ادبی منتشر شد.
بعدها وارد دانشگاه شد، جامعه‌شناسی خواند و سردبیر یک هفته‌نامۀ سیاسی شد و به فعالیت‌های گوناگون پرداخت.
سید سکندر حسینی بامداد فعالیت‌ها و تلاش های بسیاری در عرصۀ ادبیات افغانستان کرده از مهمترین آنها میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
- انتشار هفته‌نامۀ ادبی «سیمرغ»
- مسئول ارتباطات کنگره شعر عاشورایی واژه‌های تشنه
- مدیر انجمن هنر و ادبیات آیینی افغانستان
- مدیر انجمن ادبی «خانه مولانا»
- تأسیس حلقۀ ادبی «سوره» و «پردیس»
- برگزاری جشنوارۀ نوروزی و ادبی «بوی باران»
- برگزاری اولین کنگرۀ شعر مهدوی افغانستان با عنوان «آیین چشم‌به‌راهی»
تألیفات سید سکندر حسینی بامداد :
- مجموعه شعر «بوسه بر گلوی نی»
- مجموعه شعر «شاه شمشادقدان»
- مجموعه شعر «مویه‌های آمو»