فیلم «ذغال سبز» نخستین تجربه‌ی داستانی دکتر همایون مروت در عرصه‌ی سینماست؛ اثری کوتاه، نمادین و شاعرانه که با نگاهی فلسفی به مفاهیم سوختن، باززایی و امید در بستر اجتماعی افغانستان می‌پردازد. این فیلم محصول مشترک افغانستان، ازبکستان و روسیه است و همایون مروت علاوه بر نویسندگی و کارگردانی، برای نخستین‌بار در آن به‌عنوان بازیگر نیز ظاهر شده است. روایت غیرخطی، تصویرسازی مینیمال و موسیقی تأثیرگذار، از ویژگی‌های برجسته‌ی این اثر هستند که آن را به تجربه‌ای تأمل‌برانگیز بدل می‌سازند.
«ذغال سبز» با بهره‌گیری از استعاره‌ی ذغال—که هم نشانه‌ی سوختن و هم منبع گرماست—به بازتابی از وضعیت روانی و فرهنگی جامعه‌ی افغانستان تبدیل می‌شود. این فیلم نه‌تنها آغازگر مسیر هنری مروت در سینمای داستانی است، بلکه تلاش درخور توجهی برای اعتلای سینمای مستقل و شاعرانه در افغانستان به‌شمار می‌رود؛ سینمایی که در آن تصویر، شعر و معنا در هم می‌تنند تا مخاطب را به درنگ و بازاندیشی وادارند.