کتاب «بیان‌نامهٔ وارثان زمین»، منظومه‌ای طنزآلود و متفاوت از واصف باختری است که برای نخستین‌بار، چهرهٔ تازه‌ای از توانایی‌های ادبی او را به نمایش می‌گذارد. باختری که بیشتر با شعرهای فلسفی، اجتماعی و عرفانی‌اش شناخته می‌شود، در این اثر با زبانی گزنده و طنزآمیز، به روایت یکی از برهه‌های تاریک تاریخ افغانستان می‌پردازد.
منظومه از زبان اول شخص روایت می‌شود و با بهره‌گیری از طنز تلخ، نقدی ژرف بر ساختارهای سیاسی، اجتماعی و فرهنگی آن دوران ارائه می‌دهد. این اثر نشان‌دهندهٔ تسلط باختری بر زبان، تاریخ، فلسفه و هنر طنز است؛ هنری که در ادبیات فارسی کمتر با چنین عمق و دقتی به کار گرفته شده است.
در مقدمهٔ کتاب، رهنورد زریاب به بررسی شگردهای طنزپردازی و مهارت‌های زبانی واصف باختری پرداخته و این منظومه را نمونه‌ای برجسته از نقد اجتماعی در قالب شعر دانسته است.