می زنند از شاخ و برگت ای دماوند سبیل!
عده ای گمراه -با حقه و ترفند- سبیل
کوه را گر بخراشی تو به مقراض امّا
کم نخواهد شد یک ذرّه از آن قند سبیل
سایه ات کم نشود از سر تهران هر چند
گفته ای رفته هواخوری به دربند سبیل
اهل و نا اهل به دنبال سبیل اند ولی
آی فحل الشعرا از چه زنی چند سبیل
ریشه ی غیرت تو بوده دماوند آری
تاق ابروی تو را باد کمربند سبیل
گاه گاهی دیده ام مردم “کاکه”(1) حتی
می تراشندش تا گیرد از آن پند سبیل
۱. در افغانستان به مردم جوانمرد و لوطی می گویند کاکه.