راه فروردین

فروردین مجروحی ام
میله(١)ی گل سرخ!
تب تو
از رگ هایم شروع می شود
هلهلهه
كلماتم را می مكد
سیب هایت را
به من معتاد كن
هفت سین ام
به سونامی تازه ای
محتاج است
این اقیانوس
به دزدهایی تعلق دارد
كه تنهایی ام را
پارو می زنند
می دانم
بهار از سردسیر ترین قطب جنوب
نمی آید
به گنجشك ها بگو
راه فروردین را گم نكنند
سال هاست
به لبی معتادم
كه لبخند را از زخم هایی تو
می آورد

١- میله: جشن