عبدالمالک عطش، شاعر و نویسنده‌ی صاحب‌سبک افغانستانی، در سوم اسفند ۱۳۶۶ هجری خورشیدی در ولایت کاپیسا، چشم به جهان گشود. او از جمله چهره‌های ادبی و فکری نسل نو افغانستان است که با آثارش در حوزه‌های شعر، پژوهش، روزنامه‌نگاری و هنرهای خلاقانه، جایگاه ویژه‌ای در میان اهل ادب و اندیشه یافته است.
عطش تحصیلات ابتدایی خود را در زادگاهش به پایان رساند و در سال ۱۳۸۶ با موفقیت در آزمون کنکور، وارد دانشکده علوم انسانی دانشگاه کابل شد. او دارای دو مدرک کارشناسی در رشته‌های حقوق و تاریخ از دانشگاه علوم انسانی کابل و یک کارشناسی ارشد در رشته روابط بین‌الملل از دانشگاه ابن سینا است.
علاقه‌ی عطش به شعر از دوران کودکی در وجودش شکل گرفت، اما نخستین جرقه‌های جدی شعرسرایی در صنف دهم مکتب نمایان شد. از نیمه‌ی دوم دهه‌ی هشتاد خورشیدی، او به‌طور جدی به سرودن شعر پرداخت و به‌تدریج به یکی از شاعران مطرح نسل خود بدل شد.
عطش افزون بر شعر و پژوهش، در عرصه‌های داستان‌نویسی، هنرهای نمایشی، موسیقی و هنرهای تجسمی نیز فعالیت دارد. او هنر را ابزاری برای بیان حقیقت، عدالت‌خواهی و بازتاب دردهای اجتماعی می‌داند.
پس از سقوط جمهوریت در افغانستان، عطش ناگزیر به ترک وطن شد و به آلمان پناهنده گردید. اکنون در تبعید زندگی می‌کند و همچنان به فعالیت‌های ادبی، فرهنگی و روزنامه‌نگاری خود ادامه می‌دهد.
آثار ادبی و پژوهشی عبدالمالک عطش
- مجموعه شعر «من کاذب ترین فصلم» (۱۳۹۱)
- مجموعه شعر «دوست دارم مغاره برگردم» (۱۳۹۷)
- کتاب «نقش سازمان‌های بین‌المللی در توسعه حقوق جنگ» (۱۳۹۵)
- کتاب «سیر نزولی روابط بین‌الملل افغانستان»
- کتاب «عبور از هیچ» (۱۳۹۶) – شامل ۳۲ مقاله‌ی نقد شعر شاعران دهه‌ی هشتاد