سید احمدعلی فاخر، شاعر مهاجر افغانستانی، در سال ۱۳۳۹ خورشیدی در قریه‌ی پُل بَرَق از شهرستان دره‌گز، واقع در ولایت بلخ افغانستان چشم به جهان گشود. او در پی تحولات سیاسی کشورش، پس از کودتای ۷ ثور ۱۳۵۷، به ایران مهاجرت کرد و از آن زمان تاکنون در مشهد زندگی می‌کند.
فاخر در سال ۱۳۷۸ به انجمن ادبی «دُر دری» در مشهد پیوست و از همان زمان فعالیت‌های ادبی خود را به‌صورت جدی آغاز کرد. هرچند پیش از آن نیز ذوق شعری داشت، اما ورود به محافل ادبی و بهره‌گیری از نقد و آموزش، نقطه‌ی عطفی در رشد و شکوفایی شعر او بود. دوستانش او را «گلی خودروی» می‌دانند که با اتکا به ذوق شخصی شکوفا شد و سپس با تلاش و پشتکار، به پرورش فنی آثارش پرداخت.
بابا فاخر در قالب‌های گوناگون شعری از جمله غزل، رباعی، دوبیتی و سپید طبع‌آزمایی کرده و در بسیاری از آن‌ها خوش درخشیده است. آثار او اغلب با زبان ساده، صمیمی و سرشار از المان‌های بومی و فرهنگی افغانستان سروده شده‌اند؛ از آیین‌ها و باورها گرفته تا پوشش، خوراک و اصطلاحات محلی.
از جمله آثار منتشرشده‌ی او می‌توان به کتاب‌های زیر اشاره کرد:
- مجموعه شعر «گل سنگ»
- مجموعه شعر «پولک‌های دامن گل‌نسا»
- مجموعه شعر «گل بادام»
- مجموعه شعر «حنجره‌های سوخته» (گردآوری دوبیتی‌های محلی افغانستان)
- مجموعه شعر «کَرَک مَهتَو»
- مجموعه شعر «گل سنجد»
فاخر اکنون یکی از چهره‌های شناخته‌شده‌ی شعر مهاجرت در ایران است و با زبان و مفاهیم محلی، توانسته است پلی میان فرهنگ افغانستان و مخاطبان فارسی‌زبان ایجاد کند. شعرهای او گاه در نهایت سادگی‌اند و گاه با ساختاری کلاسیک و سنگین‌تر، اما همواره حامل روحی انسانی، مردمی و فرهنگی‌اند.