مطهرشاه اخگر، شاعر معاصر افغانستانی، در ماه آخر سال ۱۳۵۰ هجری خورشیدی در ولسوالی جرم ولایت بدخشان چشم به جهان گشود. وی نوه‌ی شاعر برجسته مولانا میرزاشاه اخگر و فرزند منورشاه اخگر است؛ میراث‌دار خانواده‌ای فرهنگی و ادیب‌پرور.
اخگر از پنج‌سالگی به کابل مهاجرت کرد و تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در این شهر به پایان رساند. او در سال ۱۳۷۵ از دانشکده زبان و ادبیات فارسی دانشگاه کابل مدرک کارشناسی دریافت کرد و از همان دوران نوجوانی، شیفته‌ی واژه و شعر شد. نخستین سروده‌ی خود را در سال ۱۳۶۸، زمانی که دانش‌آموز کلاس یازدهم بود، نوشت و طی دو دهه تلاش، نخستین مجموعه‌ی شعری‌اش با عنوان «در سوگ باغ» را در سال ۱۳۹۰ منتشر کرد.
اخگر در قالب‌های گوناگون مانند غزل، رباعی و شعر آزاد می‌نویسد، با این حال دلبستگی خاصی به غزل و رباعی دارد. اشعارش رنگی از رنج، تأمل، و مهر انسانی دارند و با مضامین اجتماعی، فلسفی و عاشقانه پیوند خورده‌اند. مجموعه‌ی «در سوگ باغ» حاصل ۲۰ سال تلاش پیاپی است که در آن شاعر کوشیده زبان شعر را از واژگان سنتی به سمت واژگان نو و معاصر سوق دهد؛ حرکتی که به خوانایی و تازگی آثارش انجامیده است.
مطهرشاه اخگر، پس از مجموعه «در سوگ باغ»، دو اثر دیگر با عنوان‌های «شش وقت نماز» و «شهرِ طلوعِ عشق» را نیز منتشر کرده است و چند مجموعه دیگر نیز آماده چاپ دارد.
اخگر به سه زبان فارسی دری، پشتو و اردو شعر می‌سراید و به عنوان شاعر چندزبانه، مخاطبان گسترده‌ای در میان ادیبان و علاقمندان شعر یافته است. او با انجمن‌های ادبی همکاری دارد و در محافل فرهنگی و شعرخوانی حضور پررنگی داشته است.
اشعار وی مورد بررسی و نقد شاعران برجسته‌ای چون احمدضیا رفعت، محب بارش، خالده فروغ، گلنور بهمن، شمس‌علی شمس و حصاریان قرار گرفته‌اند. همچنین او با شخصیت‌هایی چون واصف باختری، افسر رهبین و پرتو نادری همنشین بوده و از نگاه و اندیشه‌ی آنان بهره برده است.
مطهرشاه اخگر متأهل است و پنج فرزند (سه دختر و دو پسر) دارد. وی همچنان در کابل اقامت دارد و با عشق و تعهد، به شعر، ادبیات و هویت فرهنگی خویش خدمت می‌کند.