محمدجواد خاوری در سال ۱۳۴۶ خورشیدی در بامیان افغانستان به دنیا آمد.
در کودکی همراه والدینش به ایران مهاجرت کرد و در مشهد اقامت گزید. هم‌زمان با تحصیل علوم حوزوی به مطالعات ادبی روی آورد و چندین داستان کوتاه نوشت. از اوایل دهه ۱۳۷۰ به فرهنگ عامیانه علاقه‌مند شد و به گردآوری و پژوهش در ادبیات شفاهی مردم هزاره پرداخت.
در سال ۱۳۷۵ به عضویت مرکز فرهنگی نویسندگان افغانستان در شهر قم درآمد. در سال ۱۳۷۶ به همراه برخی از چهره‌های فرهنگی ادبی افغانستانی در ایران، از جمله محمدکاظم کاظمی، سیدابوطالب مظفری، علی پیام، حمزه واعظی، سیدنادر احمدی و محمدشریف سعیدی فصلنامه ادبی و فرهنگی «دُرِّ دَری» را راه‌اندازی کرد و تا پایان انتشار آن فصلنامه یکی از اعضای هیأت تحریریه آن بود. در سال ۱۳۸۱ به عنوان مدیرمسئول فصلنامه ادبی فرهنگی «خط سوم» در آن نشریه حضور داشت.
او در سال ۱۳۹۰ به اروپا مهاجرت کرد و اکنون در کشور نروژ زندگی می‌کند. خاوری با گردآوری و تنظیم کتاب در حوزه فرهنگ بومی، یکی از تأثیرگذارترین افراد در بازیابی هویت و شناخت فرهنگ فولکلور است. هم‌اکنون کتاب‌های او در زمینه فرهنگ عامه و ادبیات فولکلور فارسی دری یکی از منابع مهم به شمار می‌رود. در داستان و رمان، خاوری نویسنده‌ای است که با استفاده از جادوی زبان و بهره‌گیری از نمادها و کهن‌الگوها از سنت، باورها، دین، جامعه، تاریخ، فلسفه، سیاست و عشق سخن می‌گوید.
«پشت کوه قاف»، «امثال و حِکَم مردم هزاره»، «گزیده ادبیات معاصر»(داستان)، «دوبیتی‌های عامیانه هزارگی»، «قصه‌های هزاره‌های افغانستان»، «گل سرخ دل‌افگار»، «مرگ مفاجات»، «شگفتی‌های بامیان»، «بود و نبود»، «طلسمات»، «دختر ماه پیشانی» و «دختران خاک» آثاری هستند که تاکنون از او منتشر شده‌اند. گردآوری اشعار نادم قیصاری در کتابی تحت عنوان «باغ مینو» نیز توسط خاوری صورت گرفته است.