شکریه عرفانی، شاعر و نویسنده معاصر افغانستانی، در سال ۱۳۵۷ خورشیدی در ولسوالی قره‌باغ ولایت غزنی چشم به جهان گشود؛ سالی که افغانستان درگیر تحولات سیاسی و ناامنی‌های گسترده بود. او بخش عمده‌ای از زندگی خود را در مهاجرت، به‌ویژه در ایران، سپری کرده و تحصیلات ابتدایی تا دانشگاهی‌اش را در آن کشور به پایان رسانده است.
عرفانی از سال ۱۳۷۴ به صورت جدی به سرودن شعر پرداخت و در قالب‌های غزل و شعر سپید فعالیت ادبی خود را آغاز کرد. با این حال، بیشترین شهرت او در حوزه شعر سپید است؛ جایی که با زبان زنانه، تجربه‌های مهاجرت، غربت، عشق و مقاومت را به تصویر کشیده است.
او فارغ‌التحصیل رشته زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه تهران است و هم‌اکنون دانشجوی کارشناسی ارشد مطالعات زنان در دانشگاه آدلاید استرالیا می‌باشد. مجموعه شعر او با عنوان «با زبان تنهایی» در سال ۱۳۸۰ در شهر مسکو منتشر شده و بازتابی از دغدغه‌های انسانی، زنانه و مهاجرتی اوست.
شکریه عرفانی همچنین در حوزه داستان‌نویسی نیز فعالیت دارد و با نگارش چند داستان کوتاه، توانایی خود را در روایت‌گری ادبی نشان داده است. او از بنیان‌گذاران خانه ادبیات افغانستان در تهران بوده و در شکل‌گیری فضای ادبی مهاجران نقش مؤثری ایفا کرده است.
آثار شکریه عرفانی
- مجموعه شعر «با زبان تنهایی»، مسکو، ۱۳۸۰
- مجموعه شعر «اندوه ما جهان را تهدید نمی کند»، نیماژ، 1394