شهیر داریوش به سال 1362 خورشیدی در شهر تالقان مرکز ولایت تخار چشم به جهان گشوده است. او هنوز کودک بود که خانواده اش به پاکستان پناهنده شد. در پاکستان به مکتب رفت و آموزش های دوره ابتدایی را در آن جا تمام کرد. آن گاه که خانواده دوباره به کشور برگشت داریوش دوره میانه و لیسه را در زادگاهش شهر تالقان به پایان آورد. وی لیسانسه زبان و ادبیات فرانسوی از دانشگاه کابل است.
او از کودکی به شعر و شاعری علاقمند شد و نخستین سروده هایش را زمانی پدید آورد که هنوز ده سال داشت. پدر و مادر نخستین شنوندگان شعر های او بودند. بدین گونه پدر و مادر نخستین کسانی نیز هستند که او را در این راه تشویق و حمایت نیز می کردند.
با این حال تمام اعضای خانواده او را تشویق نمی کردند؛ بلکه در خانواده کسانی هم بودند که شاعری را نوع دیوانه گی می دانستند. یک چنین طرز تلقی گاهی سبب دلسردی او نسبت به شعر می شد. این امر اندک اندک آن قدر بر شاعر جوان گران آمد که مدت زمانی خاموش ماند و چیزی نسرود. این تنها شاعرانی هستند که می دانند خاموشی برای یک شاعر چقدر دشوار و آزار دهنده است. باری در یکی از امتحان ها در مضمون دری پرسشی مطرح شده بود در رابطه به صنعت توشیح، اما داریوش آن شعری را که در آن صنعت توشیح به کار رفته بود در حافظه نداشت. ناگزیر خود شعری سرود و صنعت توشیح را در آن پیاده کرد. این امر تحسین استادان مکتب را نسبت به استعداد او بر انگیخت. چنین بود که داریوش یک بار دیگر دروازه شاعری یا این دیوانگی مقدس را کوبید و ترجیح داد تا این دیوانگی را به فال نیک بگیرد و آن را با شور عاشقانه‌ای دنبال کند. البته او امروزه شعر را نه دیوانگی بلکه شاهکار شعور بشری می داند. پس از آن که به دانشگاه رسید، توانست با حلقات گسترده تر ادبی – فرهنگی راه پیدا کند. به گفته خودش صفحه صفحه روی میز ریخت تا این که از هر ورقی ده ها غزل ناب قامت کشید.
داریوش به سال 1385 عضویت انجمن قلم افغانستان را به دست آورد و مدت زمانی به عنوان دبیر در کاشانه نویسندگان جوان افغانستان کار می کرد. غیر از این گزینه درسال های اخیر شعرهای زیادی از داریوش در رسانه های گروهی کشور به نشر رسیده است.
کتاب‌های شهیر داریوش
- مجموعه شعر «حاشیه‌ی دو نفری»
- مجموعه شعر «سلام »