احمد ظاهر در بیست و چهارم جوزا (خرداد) سال ۱۳۲۵ خورشیدی در شهر کابل از پدری لغمانی و مادر بدخشانی زاده شد. او نخستین ترانه اش “ای بلبل شوریده شو از تو فغان از من” را در پانزده سالگی و در مکتب حبیبه، جایی که خودش شاگرد آن بود، سرود و لقب بلبل حبیبیه را به دست آورد. او با همین یک آهنگ مهر هنجارشکنی های خویش در عرصه هنر موسیقی را بر جبین روزگار کوبید. این هنرمند نامدار افغانستان، تنها هنرمند افغانستان است که در میان تمام نسل های بعد از خودش راه و جا دارد.
احمد ظاهر پس از گذراندن دوره دانشسرا (دارالمعلمین) راهی هندوستان شد تا در رشتهٔ آموزش و پرورش مدرک کارشناسی ارشد بگیرد. شاید او نخستین کسی بود که آلات موسیقی غربی را با موسیقی شرقی وفق داد و سازهای آکاردئون، ارگن و ترومپت و غیره را به موسیقی افغانستان هدیه آورد. آوازه او از طریق موسیقی از شهرت پدرش که صدراعظم وقت افغانستان بود، بالاتر رفت.
شهرت او آنقدر بر سر زبانها بود و هست که مردم افغانستان بر این باورند او بهترین آواز خوان افغانستان تا هماکنون بودهاست.
او در سال ۱۳۵۱ خورشیدی لقب بهترین آوازخوان سال افغانستان را به دست آورد و بسیاری از مردم افغانستان او را بهترین خوانندهٔ تاریخ این کشور میدانند.
احمد ظاهر سه بار ازدواج کرد و از این سه ازدواج دو فرزند دارد، یکی «شبنم» و دیگر «احمدرشاد» که هر دو خارج از کشور در آمریکا زندگی میکنند.
احمد ظاهر به خاطر درگیریهای خانوادگی راهی زندان شد و در این هنگام بود که مادرش درگذشت. روایتی وجود دارد که وی پس از رهایی از زندان، در عروسی دختر زمامدار وقت حفیظ الله امین بنابر اصرار دخترش، شرکت کرد و آواز خواند. بسیاری بر این عقیدهاند که این واقعه باعث شد تا حفیظالله امین به فکر قتل وی گردد و از همین روی، قتل احمد ظاهر را به امین نسبت میدهند. احمدظاهر در ۱۴ جون ۱۹۷۹ در شاهراه سالنگ در شمال کابل درگذشت. پیکر او ابتدا در مسجد حاجی مجید در سردخانه نگهداری و سپس در گورستان شهدای صالحین به خاک سپرده شد. یکی از نخستین کارهای طالبان پس از تسلط بر کابل، منفجر کردن قبر احمد ظاهر بود.
احمد ظاهر هم عصر شهرت و آوازه گوگوش در ایران بود و عدهای این دو را رقیب سالم میدانستند.
احمد ظاهر نه تنها در افغانستان، بلکه در سه کشور تاجیکستان، ایران و پاکستان نیز علاقهمندان بیشمار خود را دارد. این علاقه در تاجیکستان به شکل بسیار بالایی وجود دارد و آهنگهای وی هنوز هم از بهترینها بهشمار میرود.
احمد ظاهر نام کهنهای در افغانستان نیست و آهنگهای وی هنوز هم علاقهمندان بی شمار خود را دارد، طوری که بیشترین مخاطبان رادیوها آهنگهایی از احمد ظاهر درخواست میدهند و این باعث شدهاست تا به منظور فرصت دادن به سایر خوانندگان، مجریان برنامههای موسیقی آهنگهای احمد ظاهر را در برنامههای بهترین موسیقی به رقابت نگذارند، زیرا میدانند در صورت وجود آهنگ احمد ظاهر، وی برنده بلا منازع خواهد بود.
سالانه در سالروز کشته شدن احمد ظاهر در افغانستان و تاجیکستان تجلیل به عمل میآید. در افغانستان رسم بر این است که در سالگرد وی، رادیوها و تلویزیونها برنامه هایی را در مورد وی پخش میکنند و آهنگهای احمد ظاهر را به نشر میسپارند.
از احمد ظاهر آهنگهای زیادی به یادگار ماندهاست که در ۳۳ آلبوم رسمی تدوین گردیده و به شکل صوتی در بازار عرضه شدهاست. به غیر از دو آهنگ تصویری سایر آهنگهای وی مقتبس از همین دو آهنگ یا هم عکسهای وی هستند.
آلبومهای احمدظاهر
آلبومهای موسیقی افغان
- دِلَکم (۱۹۷۳)
- بهار (۱۹۷۳)
- شبهای ظلمان (۱۹۷۴)
- مادر (۱۹۷۴)
- آواره (۱۹۷۵)
- غلامی قمر (۱۹۷۵)
- سلطان قلبم (۱۹۷۶)
- از غمت هی نازنین (۱۹۷۶)
- گل بادان (۱۹۷۱)
- یار بی وفا (۱۹۷۷)
- لیلی (۱۹۷۷)
- احمد ظاهر و ژیلا (۱۹۷۸)
- آهنگ زندگی (۱۹۷۸)
- شب هجران (۱۹۷۹) (انتشار پس از مرگ)
آلبومهای موسیقی آریانا
- درد دل (۱۹۷۲)
- موسوم گل (۱۹۷۷)
آلبومهای مرکز موسیقی
- عاشق رویت من (۱۹۷۳)
- نیش گژدم (۱۹۷۶)
- لیلی جان (۱۹۷۷)
- احمد ظاهر با ستارهها (۱۹۷۷)
- تو به امانی (۱۹۷۸)