هَلَی، هلی باچه مه، نور دو دیده مه هَلی، هلی باچه مه، نگین سلسله مه
بچه بخیر کلان شَوَه، والی بامیان شوه بچه بخیر دَولی شوه، والی نیلی شوه
بود نبود بودیار بود، یک پادشاه بود، پادشاه ما و شما خدا بود… د ما بین لذیر و اجدی یک کوه بود که یک پهلوان نامی به اسم زینل قله کوه ره د نام خود کده بود.
چرقم؟ یگان سنگ سفید که دو مطابق یک آدم کته بود ره، بال کده بود و د نوک همی قله شانده بود و مردم لذیر و اجدی که ما بین خو سیال دری هم دشتن ولی ای سنگ ره هچ وقت قَرَض نمیددن و هیچ وقت یک دیگه خوره تانه نمیددن که زینل از لذیره یا از اجدی. موگفتن زینل شاهی نیکو هم از لذیره هم از اجدی و همی سنگ زینل بود که ای دو روستا ره یک دل کده بود و مردم هم جشن گل سرخ و شادی خوره د نوک قله و بخ همی سنگ ما بین خو بخش میکدن، تا ایکه یک روز از همی روزای خدا زینل شاهی نیکو موموره و نام شی گشته گشته، رفته رفته چرخ موخوره و از بچه که تر شد بله نوسه زَینَل میشینه و از او پاس نوسه زینل ره د ای نام مینخشن، دختر شاهی نیکو.
دختر شاه نیکو د خوشنمایی د لذیر و اجدی نَمونه بود و قد دامن سرخ و شال سبز که بَله سر همیشه بسته کده بود از هر فاصله ای مالوم شده بود.
و آوازه خرس کشی با تفنگچه و زندگی د آخرین خانه لذیر که وصل د بیابان بود، اویم تک و تنه خو اوره اَوسانه کده بود. دختر شاهی نیکو هر روز، گا که از خاو مِخست یا د باغ میوه دانه ره میچید یا تموز نشده شاخ و سم گاو خوره چرب کده و زمین ره شخم میزد. ای دختر کلو دختر خوب بود که هم خدا از او راضی بود و هم خلق خدا ولی همیشه ملامت بود و سفید سرا اوره پند میدد که دختره چی د کار مرتیکو. آدم وری شوی کو و دخانه مادگی خوره کو.
و دختر همیشه جواب میدد که توشنه شونوم آب د کوهستانه، گشنه شونوم نان د زمین بکله و اجکله مه استه. د لذیر یک مرد بود اویم زینل ،ما شوی موی د کار ندروم. و چاشت که موشود نان و دنبوره خوره گرفته ،خوده د بخ سنگ زینل می رساند و میخاند: مه از اولاد بابه زینل استوم نه یک دختر گنده تنبل استوم کسی ره شوی کنم که شیر باشه نه دَ اجدی نه دَ لزیر باشه شوی موکونوم شوی نور بند دَولی جوره شی نباشه د شار نیلی…
روزها تِر موشه و گب دختر شاهی نیکو دان دَ دان چرخ موخوره و د گوش بچه خان اجدی که تاج ممد نام دشت میرسه و بچه خان که هم زن دشت و هم بچه سر ننگ میه و موگه دَخانه پس نمیوم ولا که ای دختره افسار کده خاتوی خو کنوم. بچه خان اجدی رفته رفته، گشته گشته خَن طما قد تفنگ بله شانه چپ بسته کده، خوده د لذیر میرسنه. و بچه خان لذیر که اوره مینگره و کپکای حلال کده سرشانه شی ره طوق مونه از همو راه دور خنده میزنه و موگه: او بچه خان! عجیب وحشی مردم بودین، د اجدی شو نان و آب پیدا نموشود که دراز دراز شده خوده د لذیر رساندی؟! بچه خان اجدی سبیلای سیای خوره تاب میده و قد چشمای سرمه کشیده خو تِز طوق مونه و موگه: د لذیر شو، کی مرد پیدا نموشه اَمدوم هم نان خوره د سر شما بخوروم و هم دختر شوره افسار کده بوبَروم.
بچه خان لذیر چشمای خوره الَگگ مونه و موگه: دختر؟ کودم دختر بچه خان اجدی سره شیخ گرفته موگه: دختر شاهی نیکو بچه خان لذیر د پس سر بچه خان میزنه و خنده کده موگه: او خاک دَ سر خوده اَوسانه نکو، اِنه توره گفتوم خبر بشی، دَ رقم نور بندک شی بازی نخور، او دختر جانوره جانور، اگه توره نکوشه از کُشتو بدتر مونه. بچه خان اجدی سر خوره تاو میده و موگه: ما از اجدیوم و رقم شما مرتیکو لذیر بی غیرت مردم نیوم. او دختر مگه ای کمثلیاره د سر شما کُنه. بچه خان لذیر خنده خوره جمع مونه و موگه: او سال یاد تو نیه که سنگ زینل لول خورده از کوه تا آمد، بغیر همی دختر کی همت کده سنگ ره د جایشی شاند، ام یک نفر از اجدی دست خوره پش کد؟ بچه خان اجدی د قار موگه: همو دختر کی تنها نبود از بی غیرتی شما بود که دختر د پش مرتیکو از پس شی.
بچه خان لذیر چوف کده موگه: خا، تو غیرتو. مقصد ما گب خوره زدوم. بچه خان اجدی گپ بچه خان لذیره گوش نمیگیره که هیچ، اوره رشخندم مونه و رای خوره میگیره و چاشت نشده خوده د خانه دختر شاهی نیکو میرسنه و قد قار و مشت، درگه خانه دختر ره از کار خدا بور مونه و دختر که درگه ره باز مونه دشی موگه: او دختر بچی دره باز نمونی، بیا کی چی مهمان دری، خان استه، نور بند استه، نان خورم که قد خو آورده. دختر َتی روی بچه خان سیل مونه و موگه: نان سر توره بخوره، درگه ره مَیده کدی، گمشو تا بله دان خو نخوردی. بچه خان که قار دختره مینگره و موفامه کی دختر نترس دختره اوره سر ننگ مونه و موگه: از چی ترس موخوری توره کار ندروم، کپک مه آوردوم، پخته شی ره تو کنو. دختر شاهی نیکو قد خو موگه ایرقم کی نموشه، اگه چاشت خوده د سنگ زینل و بکله نرسنوم بَد، اگه ای بچه خان از خود خوشم فکر کنه از ای ترس خوردومم بد. دختر چی کنوم چی نکونوم بچه خان اجدی ره د خانه موبوره و کپکای حلال کده رم یک یک پوست کده و بله آتیش کباب مونه و قد چای د پش بچه خان مله و موگه: زار دم خوره بخور تا سبا پس سبا اجدی ره پر نکنی که لذیر مهمان خوره نان ندد یا نوسه زینل از مه ترس خورد.
بچه خان اجدی د روی دختر سیل مونه و موگه: ترس که بی از او هم موخوری، کمر خوره بینگر، قدر بند دیست مم نیه، ولی مهمانی خوره کامل نکدی تو دختر. دختر شاهی نیکو سر خوره شور میده موگه: ولا از خود خوش مردک بودی، چرقم کامل نیه چای د پش تو، نان د پش تو. بچه خان اجدی تفنگ خوره بله پای خو خاو میده و موگه: «اینطر نشد دیگه، ما که د خانه مهمان میه مونم» بوس قبل نان اوره بغل کده ماخ شما چرقم استن قبل نان که بغل کشی نبود، البد بعد نانه اَره؟ دختر شاهی نیکو رویشی سرخ موشه و چشمایشی گرد ولی گوش خوره کر میندزه و موگه: اووووی، آب و سبزی پورموشت کدوم و قرار از سر سفره بال موشه و از بِخ بچه خان که تِر شد د لای لحظه زانوی خوره امینتر بله گَردو بچه خان میزنه که لقمه از دانشی پرت موشه و چای و نان د رویشی برابر بچه خان اجدی ناله کده موگه: او دختر خر گَردو ی مره میده کدی پای خوره بال کو دختر شال سبز خوره از سر باز مونه و دستای بچه خان ره د پشت شی بسته مونه و تفنگ ره بله گردونشی میندزه و رویشی رم سیاه مونه و موگه: یالی روی ماخی ره د تو مالوم.
خان اجدی حرومزاده مونوم، سوله دختر شاهی نیکو بچه خان ره د همو رقم از خانه بور مونه و ریسمو د گَردو، سر ریسمو د دیست، گوشه د گوشه، چوله د چوله یه لذیر اوره چرخ میده و د راه بچه خان لذیر ره مینگره که قد جوانا د میدون شیشته و اینطر اوره رشخند مونن: او بچه خان نخورده بودی، توره خبر نکدوم؟ عجب چوب کونک شدی. بچه خان اجدی سر خوره تا میندزه و هچ گب نمیزنه و از پش بچه خان لذیر که تِر شد و د بخ کوه کی رسید، زاری گوی دختر شاهی نیکو ره قسم میده کی توره بخدا بندی مره باز کو دختر شاهی نیکو اوره موگه کی دَ همو خدا باز نمونوم.
بچه خدا یک کَمَک که تر شد و د میانه کوه که رسید موگه: توره به علی باز کو دختر شاهی نیکو اوره تال پَیچه مونه و موگه: د همو علی باز نمونوم. بچه خان د همو رقم خو موگه: اِنه د لذیر که بره مه روی نَیِشتی، بخدا از ای کوه د اوسو نمیوم بل مه د خانه خو بروم. دختر شاهی نیکو خنده مونه و موگه: تا اینجی که لیاز توره کدوم و از آبروی خود خو ام ترس خوردوم، از لذیر و سنگ بابه، د سمت اجدی تا پش درگه خانه تو، کون توره لوج کده موبروم. بچه خان اجدی قد همو روی سیای خو د گریه موشه و هر چی زاری مونه و هرچی قسم میده، دختر شاهی نیکو اوره تی شان خو نمییَره. بچه خان کی ای رقم ره مینگره و موفامه کی ای دختر سخت قد از او مدعی شده و نه قسم خدا د او کارگره نه علی. د نوک کوه کی رسید خوده بله سنگ زینل میندزه و موگه. توره به همی سنگ زینل توره به همو بکلن تو مره اِله کو.
دختر شاهی نیکو یک نگاه د بچه خان مونه و یگ نگا د سنگ زینل و قد قار موگه: چی بوگوم کی مره قد کوه روی د روی کدی. دختر شاهی نیکو تفنگ بچه خان ره میگیره و بندی شیره ره باز مونه و دشی موگه: هی کو. و خز کدو یه بچه خان ره کی سیل کد دَ بخ سنگ زینل شیشته و مخانه:
مه از اولاد بابه زینل هستوم
نه یک دختر گَنده تنبل هستوم
کسی ره شوی کنوم که شیر باشه
نه د اجدی نه د لذیر باشه
شوی موکونوم، شوی نوربند دَولی
جوره شی نباشه د شار نیلی
از میر و خان بالاتر میگیروم
مه جوان روز سنگر میگیروم
شوی موکونوم کی قد اوغو بجنگه
با ماجرین تمزو بجنگه
قلعه شش دنگه او پس بگیره
از دست اوغونه ناکس بیگیره
دختر شاهی نیکو از قوم تاجیک
از اوغو میگیره قلعه ظفر بیک
اسب ندشتوم موشوم سوار قاطیر
از قلعه روف مونوم تول ممد میر
بابه و بکله مه بوده باتور
شوی نمونوم مه تاجَک
تاج محمدَک خیلیم پور
