نقاش ازل به پرده های دل من
تصویر تو را کشیده جای دل من
گدایی کرده از عزت چه گوییم
به پای غیر از غیرت چه گوییم
خون از بر و دوشِ آسمان گل بدهد
آتش ز زمین قیامتِ کل بدهد
ای جنّتِ ناتمامِ دنیاییِ من
ای زمزمه‌سازِ شور و شیداییِ من
چندی چو گذشت از سرِ‌مردنِ من
چون خاک تکاند تار و پودِ تنِ من
بر پشت در سرای دزدان
پولیس ملی شده نگهبان
نی مژدهٔ باغ، رهگذارانِ تو راست
نی مقدمِ خیر، باد و بارانِ تو راست
طفلان یتیم بی سریم ای ساقی
مرغان اسیر بی پریم ای ساقی
ساقی کرمی! تشنه‌لبان را دریاب
این خیل جگر سوختگان را دریاب
مرگ آمد و معنی زمان دیگر شد
غمنامهٔ خون مردمان از سر شد
ای دشتِ تهی! بتّه‌کنانت چه شدند؟
چوپان بچه‌هایِ نوجوانت چه شدند؟
خرگری خوب است صد افسوس دمُب خر شدم
بر در همسایه ها زانو زدم، چاکر شدم
