شعر نو

کسی نمانده که لبخند را ترانه کند

و خود نه لبخندی است...

دیوانه عشق را

در روبه‌رویِ حادثه...

وقتی که درّه را

تاریکی و سکوت در آغوش می‌کشد

تقویمِ سال باز به هم خورده ست

بربادیِ شکوهِ سپیداران آغاز گشته و...

لحظه های نبودنت، ابرهای تاریكیست

كه مرا را در آغوش گرفته...

درشت و هر چه درشت

خشن‌تر از نگهِ زخم‌دوزِ همشهری

می‌رسد ایّامِ ناایّام

می‌وزد بادِ پریشانی

من خود خواه... من مغرور‎...

من دیوانه را‎ معذور دار امشب‎...

بگو به خاک‌فروش

که دست از سرِ این خاک‌توده بردارد

نه گفتن

از تو ای دوزخِ تنگ!

اگر ترانه ی از یاد رفته ی عاصی

دوباره زنده شد از خاطرات در خونش

از دیهه‌ هایِ‌ دور... از کلبه‌هایِ تنگ

از کوچه‌هایِ روی به بازارهایِ فقر...