غزل

ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﺯﺍﻧﻮﯼ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻭ ﺑﺮ ﺟﺎﯾﺖ ﺑﺎﯾﺴﺖ

ﻋﺰﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﺰﻡ ﮐﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮ ﭘﺎﯾﺖ ﺑﺎﯾﺴﺖ

نمی‌گریم که می‌ترسم جهان را سیل بردارد

قرار است این بنا را صور اسرافیل بر دارد

افتاده تا که در دل آیینه‌ها، غزل

تکرار هر نفس شده در سینه‌ها، غزل

در گشودم... باز شد خاموشی خاموش من

پر شد از یک لذت آوازخوان آغوش من

در شروعی خموش و مه آلود، میرسم تا به انتهای خودم

مثل این کفش‌های آواره میروم‌ باز پا به پای خودم

برون پنجره ی تیره ی همیشه ی من

نهال نو تک من، دست و پا و ریشه ی من

درون خلوت خود کرده ماه سر در چاه

و در سیاهی شب قصه ی سحر، در چاه

خون‌واژه‌ها هجوم می‌آوردند

تا بشکنند قفل دهانم را

به حُکم چشم‌هایت می نویسم نامه ای دیگر

دلم را در میان نامه می پیچم پریشان تر

امسال هم گذشت و دلی شعله ور نشد

چشمی برای غربت آیینه، تر نشد

او را نه بد نه خوب فقط ماه می‌کشم

او را غم یک آدم خود خواه می‌کشم

نشسته برف پیری روی مویت، دلم می‌خواست تا باران بگیرد

تنت از خستگی خرد و خمیر است، بیا تا خانه بوی نان بگیرد