کاش پرسیده نبودم که کنون یا فردا
تا نمی گفت به لبخند که فردا فردا
بی یار و بی امید و پناه است شهر ما
آذین پرده های سیاه است شهر ما
دریغ و درد که آسان عوض نخواهد شد
جهان عوض بشود، جان عوض نخواهد شد
دلم گرفته برایت؛ خودت خبر داری؟
که از دلم به نگاهی تو بار برداری
حوض آشفته‌تر از فلسفۀ یونان است
موج در موج خودش مانده و سرگردان است
نفرین به زندگی که تو ماهی من آدمم
نفرین به من که پیش فراوانیت کمم
پولاد پنجه پنجره باریکه های سبز
حاجت دخیل چشم و یک رد پای سبز
البرز در برابر چشمانت، آمو در ازدحام پریشانی
سیمرغ ازین معامله تب کرده‌ست، تنها نشسته دست به پیشانی
طلوع ماه در دلتنگی نیمه شب ات باشم
به قاب چشمهایت، قرص خواب هر شبات باشم
یک طلوع سبز در دشت و کنار
یک شروع تازه در یک نوبهار
حلق سرود پاره، لب‌های خنده در گور
تنبور و نَی در آتش، چنگ و سَرَنده در گور
پیوسته درد می کشم و درد می کشم
پاییز هر چه بر سرم آورد می کشم
