غزل

این پیاده می‌شود، آن وزیر می‌شود

صفحه چیده می‌شود، دار و گیر می‌شود

شب قدر است، شود سال دگر زنده نباشی

سعی کن ای پسر خوب که شرمنده نباشی

چه بی قرار و چه بی بغض و بی کلام، وطن!

من آمده به تماشای تو، سلام وطن!

طبلِ کشتار مزن،‌ فتنه مران ای قاتل

بیش از این خیره مشو،‌ کور مخوان ای قاتل

باران‌‌ گرفت، تر شد و از کوچه خانه رفت

مانند کفتری که از آنتن به لانه رفت

رندی از رودک زیبای سمرقند مرا

هدیه‌ای داد و ز خود برد به لبخند؛ مرا

تا نگاهم با نگاهت همزبانی میکند

دل درون سینه ام آتش فشانی می کند

وقتی که گریه می‌کند او روبه‌روی من

می‌آید از چهار طرف سیل، سوی من

هیچ کس ندیده آن نگاه را

کیمیای نیمه های ماه را

از من گذر کرد دیشب، مردی از آتش، از آهن

امّا نلرزید حتّا یک شاخه از پیکر من

بعد از این هرچه غزل بود به پایان آمد

آخرین لحظه دیدار چه آسان آمد

ندیدی روزگار بد، غم نان را چه می‌فهمی

نیفتادی ز چشمی، دردِ باران را چه می‌فهمی