غزل

نیست که با ترانه‌ها از تو سر و صدا شویم

با همه سرشکستگی عشق ترا سزا شویم

آقا نشسته منتظر؛ خاتون نمی‌آید

شاعر تقلا می‌کند؛ مضمون نمی‌آید

التماس از من و امثال من اصلا دور است

مرد آن است که هر طور شده مغرور است

این روزها مدام چراغانیِ غمم

از حال من مپرس که سرریز ماتمم

به‌ جز رحمت پیمبر از دری دیگر نمی‌آمد

ولو نجرانیان را تا ابد باور نمی‌آمد

سرشار از غرور و غزل بوده عشق تو

آری چقدر ماه عسل بوده عشق تو

قفس خون می شود تا می کشد آواز آزادی

کهستان می تپد تا می کند پرواز آزادی

گوشه ی با درد سرتا پا عذاب افتاده ام

حال میپرسی چه گویم لا جواب افتاده ام

خواهر زمان رفتن ما رو به آخر است

مانند کوه باش که اینگونه بهتر است

همان نازِ تو اینجا از درخت آلبالویی

کشیده دامنش را گل به دامن سمت هر سویی

بده به شادی عشقت لبِ مجدد را

به سرسلامتی‌ات جام‌های بی‌حد را

تقسیم کن یک بار دیگر آنچه داری را

در سجدۀ خود شور این آیینه‌کاری را