غزل

سال موش است و بشر، موش شده در غارش

دلخوش از آن که چه انباشته در انبارش

کدام کشف؟ کدامین شهود؟ کو الهام؟

بمیر شاعر بیچاره با چنین اوهام

زمان رسیده کنون بر مدار لبخندت

و رو به راه شده کار و بار لبخندت

صدا کردم تو را آوازهایم در گلو گم شد

میان وحشت شب در هیاهو های‌وهو گم شد

چقدر گریه کنم غربت ماوایم را

غم ویران شدن میهن زیبایم را

تا چشم وا کردی به خود حیران شدی کابل

دیدی که در خون می‌تپی گریان شدی کابل

چارده سال آزمودم رنج بی‌افسوس را

اینک از آتش برون می‌آورم ققنوس را

سیاهی آمد و پوشید چشم هایم را

و با طناب ستم بست دست و پایم را

کنار چای تلخم شعر با طنبور می چسبد

هوا سرد است و یک سیگار هم بد جور می چسبد

عشق روشن می کند رایانه‌ی رویای من

می نشیند دل به پشت میز دفتر؛ جای من

آب و غربال باد درگیرند، سرِ گیسوی دختر آبان

مانده‌ام تا چه کار باید کرد با دو بی‌بند و بارِ بی‌بهمان

سلطان خواب‌های پریشانم

می‌خواهم از تو روی بگردانم