غزل

گرگ گرسنه تا نظر انداخت در تنت

بارید بوسه بر لب و رگ‌های گردنت

پنهان شده یک بغض باران خیز در چشمت

شد غرق در چشمت جهان من نیز در چشمت

ای کاروان چشم تو سرشار از امید

هستم به جان چشم تو سرشار از امید

شبی که خانه ی من گرم از شمیم نرم گلایل بود

تو هر نگاه که می کردی تمام شعر و تغزل بود

کجا پنهان کنم خورشید خون آلود زیبا را؟

کجا پنهان کنم ای خاک تابوت شکیلا را؟

گرفته حال من از آسمان امسالم

شکسته شیشه ی عمر جوان امسالم

شب است، داد بزن بانو! سکوت سرد سترون چیست؟

صدا، صداست که می­ماند، دلیل حنجره بستن چیست؟

آنگاه در لباس گل از جو در آمدی

شب بود پس به هیات شب بو در آمدی

هر آدم آواره يك رؤياى ويران است

ابرى كه در پيراهنى دلتنگ پنهان است

تا یک پیاله نوش کنیم از بهشت من

بگذار تا که دم بکشد سرنوشت من

مغز مغزم پر است از آتش روز و شب داغ داغ می گردم

در اجاق غم تو می سوزم گرد آن چلچراغ می گردم

باران مهر و رحمت بارید در دیارم

كوچید یك غروب خاموش از كنارم