غزل

یک عمر شد ناچار در چنگ سفر افتاده‌ام

از بلخم اما چند کشور دورتر افتاده‌ام

مرا به حال خودم زرد و زار بگذارید

دلم گرفته از این روزگار، بگذارید

تو را از شیشه می‌سازد، مرا از چوب می‌سازد

خدا کارش درست است‌، این و آن را خوب می‌سازد

سلام حضرت اندوه‌! بانوی تردید

بغل بگیر مرا جای پنجه‌ی خورشید

خسته، آهسته بی‌سلام و علیک؛

آمد امسال بی‌صدا نوروز

که می داند درختِ تشنهٔ تنها چه می خوانَد؟

به زیرِ آفتاب از آب، از دریا چه می خوانَد؟

برپاست رقص و شیون افلاک در من

کوهم که پیچیده‌است این پژواک در من

با خشم آذرخش؛ چو جنگل در اوفتد

موج شرر به خرمن خشک و تر اوفتد

ما به سوی روشنی رفتیم در باران خون

زیر بال ماست اکنون آسمان نیلگون

منفجر می‌‌شوم آخر بغل این تلفن

فکر کرده است به میدان پر از مین تلفن

چه گوید او چو ندارد جواب غمگین است

که در زمان زوال آفتاب غمگین است

ﺑﺎﺩ ﮐﻮﺑﯿﺪ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺣﺲ ﺗﻼﻃﻢ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ

ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎ ﺫﻫﻦ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻏﺰﻟﯽ ﮔﻢ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ