بگو تو را چه بخوانم! که در خیال بگنجی
که حال در نظر آیی و در محال بگنجی
اگر چه دستخوش حادثات دیگری ام
هنوز گاه گداری به فکر می بری ام
خط دستم امتداد ناگزیر سرنوشت
روزگاری هست تنهایم اسیر سرنوشت
تو خود تمامِ منی و من ـ ٱن وجود٘ندارد ـ
جهان تویی و بدونت جهان وجود ندارد
قفل لبت به حیله و ترفند وا شده
با بوسه های تازه تری آشنا شده
یک شاخه گل، گلدان فقط یک چیز کم دارد
هر سفره بی مهمان فقط یک چیز کم دارد
تلفیق جالبیست حجاب سیاه را
وقتی احاطه می کند آن روی ماه را
کنار جاده می بینم همیشه پیرمردی را
میان چین پیشانی‌ش پنهان کرده دردی را
لبانت قند مصری، گونه هایت سیب لبنان را
روایت می کند چشمانت آهوی خراسان را
سبدِ توت به سر، قَوده‌‌ی گندم به بغل
شعر حافظ به لب و کوزه پر از شیر و عسل
ليلا مهاجر است كه حرفی نمی زند
آزرده خاطر است كه حرفی نمی زند
کنار چشمه در آورده پیرهن مهتاب
به اشتیاق سپرده به آب تن مهتاب
