غزل

طلوع ماه در دلتنگی نیمه شب ات باشم

به قاب چشمهایت، قرص خواب هر شبات باشم

یک طلوع سبز در دشت و کنار

یک شروع تازه در یک نوبهار

حلق سرود پاره‌، لب‌های خنده در گور

تنبور و نَی در آتش‌، چنگ و سَرَنده در گور

پیوسته درد می کشم و درد می کشم

پاییز هر چه بر سرم آورد می کشم

بی تو این شهر چه اندازه غم انگیز شده

همه جا معرکه ی بازی پاییز شده

سرم گیج بود از جنون، ایستادی

دقیقا کنار ستون ایستادی

نشسته است و به سر فکرهای بسیارش

که روزگار چه بازی نموده در کارش

گاهی درون سینه ی ما از غزل پر است

هنگام گریه حال و هوا از غزل پر است

رفتی و از همه ی پنجره ها دلسردم

نفرتی دارم از این واژه ی "برمی گردم"

آقا خموش! شعر مخوان، ما گرسنه‌ایم

آوازمان مده، منشان، ما گرسنه‌ایم

تو نباشی اگر درین خانه، عشق از آشیانه می‌کوچد

تیره و تنگ می‌شود دنیا، برکت از اهل خانه می‌کوچد

روی یک پاشنه‌ام چرخ زدم

ساق‌ها سوزن پرگار شدند