غزل

نیستی دنده های من خُردند

پشه ها در دهان من مردند

به نام خاک کف پای دوستان علی

جهان شبی‌ست در آغاز داستان علی

الو! من اشتراک صفر - هشتم، تاکسی لطفا

تشنج می‌کشد گنجشک ها را زیر پیراهن

باز باران است... اما از دو چشم مادرم...

آسمان جاری است گویا از دو چشم مادرم

پر از سکوت، پر از اضطراب، پر دردم

از عاشقانه ترین فصل عشق دل سردم

به نام روز عید از جنس باغ آتش به بر کردی

غریب و عاشق نادیده را نادیده تر کردی

شعری برای جنگ، شعری برای نان

این شغل شاعر است در آخرالزمان

به خدای شب بگو تا به رهم ستاره ریزد

به شب سیاه بختم شفقی دوباره ریزد

مردی که بر خاک تبسم سجده می‌کرد

بر گونه‌های زرد مردم سجده می‌کرد

آمدم خسته تر از هر شب دیگر به حرم

راه دادند مرا مثل کبوتر به حرم

دیگر فضای زندگی من سپید نیست

در من زنی ک نقش تو را می کشید نیست

سحر روی پلکِ تماشا نشسته

سرِشب به امید فردا نشسته