غزل

از باهمیِ قطره دریا می‌شود پیدا

برخیز، از امروز، فردا می‌شود پیدا

جاریست در هوای خراسان بهار تو

در ذهن کوچه‌ها و خیابان بهار تو

ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﺯﺍﻧﻮﯼ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻭ ﺑﺮ ﺟﺎﯾﺖ ﺑﺎﯾﺴﺖ

ﻋﺰﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﺰﻡ ﮐﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮ ﭘﺎﯾﺖ ﺑﺎﯾﺴﺖ

افتاده تا که در دل آیینه‌ها، غزل

تکرار هر نفس شده در سینه‌ها، غزل

در گشودم... باز شد خاموشی خاموش من

پر شد از یک لذت آوازخوان آغوش من

در شروعی خموش و مه آلود، میرسم تا به انتهای خودم

مثل این کفش‌های آواره میروم‌ باز پا به پای خودم

برون پنجره ی تیره ی همیشه ی من

نهال نو تک من، دست و پا و ریشه ی من

درون خلوت خود کرده ماه سر در چاه

و در سیاهی شب قصه ی سحر، در چاه

او را نه بد نه خوب فقط ماه می‌کشم

او را غم یک آدم خود خواه می‌کشم

نشسته برف پیری روی مویت، دلم می‌خواست تا باران بگیرد

تنت از خستگی خرد و خمیر است، بیا تا خانه بوی نان بگیرد

جامانده روح دختران، آن‌سوی دروازه

دنیای سبز و بیکران، آن‌سوی دروازه

نگاهم می‌کنی و می‌شود اعجاز بی‌تردید

جهان گردیده از چشمان تو آغاز بی‌تردید