غزل

به روی اسکلتم تکه های خون چسبید

همین که زاده شدم طرحی از جنون چسبید

بر پرده های شب تو بزن تار قاصدک

سر کن حدیث لحظه ی دیدار قاصدک

تا یاد تو می‌افتم چین می‌خورد جبین‌ام

اندوه می‌نشیند چون گرگ در کمین‌ام

دل پروانه می‌پوشد لباس انتحاری را

که بر گل می‌نویسی لهجه‌ی ناز مزاری را

چه فصل ها که به نای گلو ترانه شکست

چه بی‌صدا، چه غریب و چه غمگنانه شکست!

سر تا به پا تغزل شیواست نازنین

آواز خوان ساز غم ماست نازنین

قسم به می که از او جان و هم جهان زنده است

قسم به نی که در او شور عاشقان زنده است

به دالان گلوی خسته‌ام آواز زندانی‌ست

هیولای عجیبی در سکوتم باز زندانی‌ست

آمد بهار تا برد از دلها زنگ

برخیز و سوی سبزه و گل کن آهنگ

رسوایی روزی است پریشانی ما را

کز پرده شب می کشد عریانی ما را

نیست که با ترانه‌ها از تو سر و صدا شویم

با همه سرشکستگی عشق ترا سزا شویم

آقا نشسته منتظر؛ خاتون نمی‌آید

شاعر تقلا می‌کند؛ مضمون نمی‌آید