غزل

باور نمی کنند به سوگند چشم‌ها

مردی کنار حادثه فریاد می زند

کسی به پای تو افتاد و زار زار گریست

شبیه مادر دلتنگ داغدار گریست

همین که می نشینی رو به رویم می شوی تقطیر

به دستم دانه دانه می رسد از گونه ات انجیر

دو حرف تازه نداری به من بگویی تا

بریزم از تو غزل های کهنه ام را دور

با خود تمام درد جهان را کشیده بود

بر دوش زخم دیده و اندام خسته اش

هر هفته چارشنبه گیجی و بی قراری

بی کفش در خیابان، یک دختر فراری

شاخه شاخه دور افتادیم دور از ریشه‌ها

کوه غم بر دوش فرهاد و هجوم تیشه‌ها

هر میوه ای که دست رساندیم چوب شد

ما لایق بهار نبودیم، خوب شد

گیرم که فردوس برین اینجاست، از من نیست

باغ و بهار جنگل و دریاست، از من نیست

یا آسمان کشانده به بن بست کار را

یا رشته ای که بسته به دستت دلار را

کوچه‌هامان پر از سیاهی بود، شهر را از عزا درآوردند

چشم‌های ستاره‌ها خندید، ماه را سمت دیگر آوردند