شعر سپید

در سکوتِ این سنگ

که خوانندش زمین...

بیا که گریه کنیم به تلخکامی دوشیزه گان آواره

به بی زبانی دروازه های بسته... شکسته...

امشب تو بهانه ی من باش

ای پرنده ی کوچک!

کسی همیشه برایم سرود میخواند

و ماه کوچکی از نام من به لبهایش مدام میتابد

از حال رفته ای!

گلوله ی سربی شانه ات را شکافته...

هی، رنگین‌کمان! رنگین‌کمان!

مدادهای کودکی‌ام را به من برگردان

چقدر آرام و ساکت

به تکانه های ساعت گوش سپردی

جان آدمی را با درد سرشته اند

با درد زاده می شویم و با درد می میریم

ما رابينسون كروزوئه هاى بى جزيره ايم

گم شده در تنهايى خود...

مرگ ميخواندم... اما... زنجيرهايى طلايى

شبيه موهاى بافته شده ى دختركم

چگونه ممکن است

به تو نیاندیشم؟

صورت خط به خط نوربند!

می خواهم عمیق شوم خودم را در تو...